Astrea yine dramlarına geri mi döndü?
Yok yok dönmedi yine komedi ağırlıklı gidicem, bir ara dramlara sarmıştım izleyip izleyip ağlıyordum. Sonra “mazoşistmiyim lan ben” dedim ve uzun bir süre dramları bırakmıştım. Takii bugün film dosyamın içinde bu filmi görene dek. Bunu izlemeyi unutmuşum, hayret hem kore hem dram hem sonu iyi bitmiyor hem aşk var tam benlik nası unutmuşum dedim ve hemen izledim. 😀 Bunu nasıl başarıyorlar bilmiyorum ama aynı konuyu milyonlarca kez işleyip izletmeyi biliyorlar, sonunda ne olacağını bile bile izliyorsunuz sonra otururp ağlıyorsunuz.
Bu sefer filmin konusundan kısaca bahsedicem: Jong-woo ALS hastası olan ama hayat dolu genç bir adamdır. (Bu hastalıkta omurilikteki, merkezi sinir sistemindeki ve beyin sapındaki sihir hücreleri ölüyor ve yavaş yavaş vucut kasları çalışmaz hale geliyor, çok nadir görülen bir hastalıkmış ve 3 ile 5 yıl ömür biçiliyor.) Bir gün annesinin cenaze töreni için cenaze hizmetleri firmasını arar ve orda çalışan Ji Soo ile tanışır. Aslında daha öncede tanışmışlardır ama kız Jong Woo’yu hatırlamaz. İkili arasında bir yakınlaşma başlar. Ji Soo, Jong Woo’nun durumu bile bile onunla evlenir. Bundan sonra her anlarını son günleriymiş gibi yaşamaya söz verirler. Başlarda her şey iyi gitmektedir. Ama hastalık ilerledikçe, umutlar azaldıkça, sona yaklaştıkça zor günler başlar…
Umudun asla bitmediğini ve insanı ayakta tutan şey olduğunu en güzel anlatan filmlerdendir belkide. 8 kişilik o hastane odasında ki tüm hastaların hikayesi umut üzerine kurulu: yıllardır komada olan karısının yanından bir saniye bile ayrılmayan ve güzel görünmesi için çabalayan bir adam, kocasını gözlerini açmasını bekleyen yaşlı bir kadın, felç olan kızı için kök hücre bekleyen bir anne, işini bırakıp hasta kardeşinin yanında bekleyen bir abi ve bizim çiftimiz hepsinin hayata bağlayan tek şey hastalarının iyileşeceğine dair bir umut belkide bir mucize…
Astrea'nın Atlası 
Ya olmadı ki! Bu aralar böyle şeyler bana zarar. okurken bile gzlerim dolsu bir an. İzleyeceğim filmler arasında buda ancak işte kalbime güvenemediğimden izlemiyorum. Umarım bir cesaret bulupta izleyeceğim 😉
Aslında genel olarak filmde hüzün değilde böle bir umut, aşk, güven, inanç düşüncesi hakim, tüm kore dramlarında olduğu gibi bir son olsada sona gelene kadar ki gidişat için izlenir diyorum ben 😉
Filmi yeni izledim,als ve filmi araştırırken blogunuza denk geldim.Güzel bir filmdi als hakkında insanları bilgilendirmek için sosyal amaçlı ve dramatik bir film.
Çok güzel bir filmdi, sayende ben de tekrar hatırlamış oldum^^